Papa Pipo
| ISBN | 9789044331226 | |
| Pagina's | 335 | |
| Verschenen | 2011 | |
| Uitvoering | Paperback | |
| Uitgever | The House of Books | |
  |
"Papa Pipo is het verhaal van een fantasierijke, humoristische "verzin-vader", die heel Nederland kende dankzij zijn creatie: Pipo de Clown. Hele generaties groeiden op met zijn 'sapperdeflap', en 'mij zijn niet van de gekke', en 'dag vogels, dag bloemen, dag kinderen.' Het leven van die man in de Pipowagen, die zijn kronkelweg buiten de maatschappij om wist te vinden, werd alom gezien als de ultieme vrijheid. "Het was zeker een man die heel veel van kinderen hield', dachten er velen. Maar dat was het niet. Mijn vader hield van het kind in hemzelf. Hij kon niet beantwoorden aan het huisje-boompje-beestje-schema dat bij 'normaal gezinsleven' hoort, burgerlijkheid benam hem letterlijk de adem, en oud worden in een bejaardenhuis was iets dat hem grote angst inboezemde. Meer nog dan Pipo, moest hij, de bedenker, de wijde wereld in. In Spanje, in zijn oeroude finca met grenzenloos uitzicht, had hij geen last van zijn astma en kon zijn geest blijven groeien. De dagen bestonden s' morgens uit schrijven en s' middags cement maken. Iedere kamer kreeg 'zijn' kleurtje: aangespoeld drijfhout van het strand voor aan het plafond, blauw glas voor een 'onderwaterkamer', antieke Moorse tegels voor de gastenkamer, standbeelden die water spuwden boetseerde hij voor de patio en treden metselde hij voor de mooiste trap omhoog, naar het dak, waar hij nu begraven ligt. Zo creëerde hij zijn wereld, niet in zeven dagen, maar in dertig jaar. Het was leven als God in Frankrijk, en Meuldijk in Spanje. Ik was zijn dochter en mijn rol werd zoals die van veel dochters, met de jaren steeds een beetje bijgeschreven.
Als kind was ik zijn prinses en stond model voor Petra van Pipo, maar later werd ik een dwarse puber die zijn clown naief en ouderwets vond, en weer later was ik zijn vriendin, en de moeder van de kleinzoons die hij hoog optilde opdat ze zijn druiven konden plukken en net zo ver leerden kijken als hij. Hij was bovenal de man die mij onvoorwaardelijk lief had, en die niet wilde sterven zolang ik hem nodig had. Toen hij onverwacht en in totale eenzaamheid overleed, liet hij geen gebruiksaanwijzing achter voor de dood. Mijn broer, moeder en ik stonden vol vraagtekens in het mortuarium en konden alleen maar raden naar wat hij had gewild.
Ik wist dat hij me nog kon vertellen, wat hij wilde. En dat deed hij ook. Bij gebrek aan 'laatste woorden', heb ik hem in die week in Spanje, in gedachten door laten leven.
Dit is het verhaal van mijn vader's leven, die net als zijn liefde, langer duurde dan zijn dood.